Normaal zijn we er na een dag of 2 ervan verlost, maar het houdt nu wel goed aan. Naast de gebruikelijke irritaties van een volwassene, in de straat is het spiegelglad want er wordt niet gestrooid, ik glibber heel voorzichtig naar de supermarkt want moet toch eten, alle deuren, vuilnisbakdeksels, zijn vastgevroren, dat nutteloos gekrab aan de autoramen (er zit ijs aan de wissers), heb ik nog een reden dat ik niet blij ben met dit weer.
Wij wonen op de route naar het winkelcentrum en iedere keer zodra een sneeuw gevallen is vinden jongeren het grappig om onze ramen te bekogelen. Als je binnen zit, op de bank die tegen het raam staat, is dat minder grappig. Zit je daar in de avond naar de Voice te kijken en BAM hoor je naast je hoofd. Ik schrok me iedere keer het apelazarus. Het was zelfs zo erg dat ik op een gegeven moment mijn dochters die klein waren, niet op die bank liet zitten omdat ik bang was dat er iets zou gebeuren met het glas. Dus nee, ik heb geen leuke associatie aan sneeuw.
En ik ben niet de enige. Het is zelfs een officiële fobie: chionofobie! Angst voor de sneeuw. Bestaat dat? Ja dat schijnt te bestaan, chionofobie.
Je vraagt je misschien af hoe dat kan komen. Het kan van alles zijn. Het hoeft helemaal niet iets spectaculairs groot te zijn. Ben je misschien ooit, toen je jong was ingezeept en heb je daar vervelende herinneringen aan. Of ben je op straat bekogeld door anderen en heeft dat een angstig gevoel opgeleverd? Of is er iets vervelends op wintersport gebeurd? Wie weet!
Maar mocht jij het hebben (of je kent iemand die het heeft), weet dat er wel wat aan gedaan kan worden, met EMDR. Als jij toch je kinderen met de slee mee wilt nemen, als je met ze een sneeuwpop wilt maken, of als je gewoon wilt genieten van de prachtige beelden die het toch wel geeft, stuur dan een berichtje en we maken een belafspraak om het door te praten en al je vragen te beantwoorden. Het is vrijblijvend, kost niks. 😉
Zodat je er nog van kan genieten voordat het een blubber zootje is geworden.
Dus, heb jij chionofobie?
