Een tijdje geleden leerde ik een vrouw kennen (vriendin van een vriendin van een vriendin) tijdens een etentje. Ze is begin 50 maar ziet er fantastisch uit. Wij zaten naast elkaar en toen ik later de foto’s zag, zag ik wel verschil. Wij zijn even oud maar dat zag je niet op de foto’s. ?

Ondertussen wist ik ook wel waarom. Buiten het feit dat zij fantastische genen heeft meegekregen, heeft ze ondertussen al aardig wat tijd bij de plastische chirurg doorgebracht. Niet dat dat overduidelijk te zien was, dat heeft zij me eerlijk verteld. Het was allemaal heel smaakvol uitgevoerd.
Maar toch, wanneer ik naar haar keek, zag ik geen gelukkige vrouw. Ik zag pijn in haar ogen. Er zijn dingen in haar verleden voorgevallen en met die pijn liep zijn nog steeds.

Zij heeft op zoek naar geluk haar uiterlijk gepolijst. Ze heeft het laten doen omdat haar spiegelbeeld geen gelukkige vrouw toonde. Ik probeerde haar te overtuigen dat geluk van binnenuit komt en niet van buiten. Dure kleding, botox en facelifts kunnen niet de pijn in iemand z’n ogen verbergen. Het kan even afleiden maar wanneer je beetje verder kijkt, dan zie je wel dat de buitenkant niet matcht met de binnenkant.

Op een gegeven moment was ze enthousiast over een bepaalde cursus waar je aan je innerlijk leerde werken. Leren omdenken, leren om dingen in een andere context te zetten, leren om naar de toekomst te kijken in plaats van te blijven hangen in het verleden. Leren om eigen verantwoordelijkheid te nemen in plaats van alleen naar anderen te wijzen. Maar uiteindelijk vond ze dat te duur. Ze heeft dui-zen-den euro’s aan haar uiterlijk besteed, maar 2.000,- om aan haar innerlijk te werken vond ze te veel.

Waarom?

Begreep ze niet dat geluk van binnen zit? Wilde ze niet veranderen? Wilde ze niet op bepaalde feiten gewezen worden? Wilde ze persé gelijk krijgen ook al kostte dat haar haar geluk? Wilde ze niet de aandacht kwijtraken die ze nu kreeg omdat ze ongelukkig was? Wilde ze niet …. ach, niemand weet het. Ik weet het ook niet, maar het is wel heel erg jammer.

Ik heb haar onlangs weer gezien en helaas moest ik constateren dat, ondanks dat ze er fantastisch uit zag, nog steeds een gepijnigde uitdrukking in haar ogen had.
Moraal van het verhaal? Kijk altijd naar het geheel en zoek balans. Ja, dure laarzen zijn leuk en fijn maar wanneer je een innerlijk probleem hebt, dan is een therapeut net zo belangrijk, zo niet belangrijker.

Persoonlijk loop ik liever gelukkig in goedkope laarzen dan ongelukkig in dure laarzen. Want hoe ik mij voel is veel belangrijker dan wat anderen van mij denken! ?